Program edukacyjny

Przedszkole nr 2 w Radzyminie pełni funkcję opiekuńczo-wychowawczo dydaktyczno. Wspomaga rozwój dziecka odpowiednio do rozpoznanych, indywidualnych potrzeb i możliwości.

Kształtuje otwartość na wiedzę, tworzy optymalne warunki osobowe i rzeczowe do budowania postaw twórczych. Rozwija zainteresowania oraz uzdolnienia.

Celem edukacji przedszkolnej jest osiągnięcie stanu gotowości do podjęcia nauki w szkole podstawowej.

Przedszkole opiera pracę wychowawczą na systemie wartości uniwersalnych. Ceni tradycje rodzinne, buduje poczucie tożsamości regionalnej i narodowej.

W placówce stosowane są nowoczesne metody i formy pracy, które zapewniają wychowankom atrakcyjny, twórczy i aktywny sposób spędzania czasu w naszym przedszkolu, a przez to osiąganie sukcesów rozwojowych.

W pracy z dziećmi realizujemy podstawę programową wychowania przedszkolnego w oparciu o programy edukacyjne zatwierdzone przez MEN.

Opracowując programy pracy wychowawczo-dydaktycznej bierzemy pod uwagę to, że każde dziecko jest inne. Dlatego wśród programów wybieramy te, które mają na celu indywidualne podejście nauczyciela do dziecka.

Nauczyciele i specjaliści w naszej placówce w pracy dydaktyczno-wychowawczej wykorzystują szereg różnorodnych metod celem uatrakcyjnienia realizowanych zajęć edukacyjnych m.in.:

Metody czynne

    • metoda samodzielnych doświadczeń
    • metoda kierowania własną działalnością dziecka
    • metoda zadań stawianych dziecku

Metody oglądowe

    • obserwacja i pokaz
    • osobisty przykład nauczyciela
    • udostępnianie sztuki – dzieła plastyczne, przedstawienia teatralne, ilustrowane artystycznie utwory literackie, koncerty muzycznego,

Metody słowne

    • rozmowy,
    • opowiadania,
    • zagadki,
    • objaśnienia i instrukcje,
    • sposoby społecznego porozumiewania się,
    • metody żywego słowa,

Metody aktywizujące

    • Burza mózgów: Jest to najprostsza metoda aktywizująca. Pozwala na zgromadzenie w krótkim czasie dużej ilości pomysłów na rozwiązanie jakiegoś problemu.
    • Mapa pojęciowa: To metoda wizualnego przedstawienia problemu z wykorzystaniem schematów, zwrotów, rysunków, symboli.
    • Metoda projektu: Polega ona na wykonaniu przez dzieci zadań poprzez samodzielne poszukiwania pod opieką nauczyciela.
    • Stymulacje: to naśladowanie rzeczywistości, ćwiczenie najbardziej efektywnych zachowań w bezpiecznych warunkach. Stymulacje mogą obejmować takie proste umiejętności jak: nadawanie paczki na poczcie, zabawę dzieci w sklep czy lekarza.
    • Drama: polega na wczuwaniu się w role, na improwizacji, która angażuje ruch, gest, mowę, myśli i uczucia. Uczy rozumienia siebie i innych na poziomie emocji i uczuć.
    • Gry i zabawy planszowe: Uczą ścisłego przestrzegania reguł, wpływają na twórcze myślenie, rozwijają wyobraźnie, zmuszają do współdziałania itp.

Metoda Klanzy – pedagogika zabawy. Proponuje ona działania dające członkom grupy możliwość rozwoju w atmosferze zaufania, wzajemnej akceptacji, bez względu na wiek i umiejętności, wyzwala aktywność twórczą i ciekawość, ułatwia kontakty z innymi , ze sobą i otaczającą rzeczywistością. Metoda likwiduje lęk, obawę i strach, napięcie mięśni oraz napięcia psychiczne. Angażuje w działanie całą osobę, wszystkie jej zmysły, wyzwalając twórczą aktywność, ucząc współpracy z innymi.

Metoda ruchu rozwijającego w. Sherborne. Udział w ćwiczeniach tą metodą
ma na celu stworzyć dziecku okazję do poznania własnego ciała, usprawnienia motoryki dużej i małej, poczucia swojej siły, sprawności i związku z tym możliwości ruchowych. Dziecko zaczyna mieć zaufanie do siebie, zyskuje też poczucie bezpieczeństwa. Podczas ćwiczeń ruchowych dziecko może poznać przestrzeń, w której się znajduje, przestaje ona być dla niego groźna. Czuje się ono w niej bezpiecznie, staje się aktywne, przejawia większą inicjatywę, może być twórcze. Dzielenie przestrzeni z drugą osobą nie musi być zagrażające, może stać się źródłem współprzeżywania. Nawiązania bliskiego kontaktu, opartego na zaufaniu i współpracy, daje możliwość poczucia wspólnoty i przeżycia szczęścia.

Kinezjologia edukacyjna Paula Dennisona. Metoda ta wspomaga proces uczenia się poprzez ruch. Ćwiczenia zaproponowane przez autora metody poprawiają koncentrację i pozwalają jednocześnie uruchomić obie półkule mózgowe. Dzięki nim można rozciągać mięśnie i niwelować ich napięcie, co pozwala mózgowi wykorzystywać całą energię do przyswajania nowych informacji, czyli uczenia się. Ćwiczenia dr Denisona angażują między innymi obie strony ciała, skoordynowane ruchy gałek ocznych, rąk i nóg, co równomiernie uaktywnia obie półkule.

Metody twórczych zajęć ruchowych: gimnastyka Rudolfa Labana

Metoda gimnastyki twórczej Rudolfa Labana nazywana jest także metodą improwizacji ruchowej. Daje możliwość podejmowania ruchu zgodnie z własną inwencją twórczą, fantazją, doświadczaniem.

Tematyka zadań ruchowych wywodzi się z pięciu zasadniczych tematów:

  1. Wyczucie (świadomość) własnego ciała.
  2. Wyczucie ciężaru i czasu.
  3. Wyczucie przestrzeni.
  4. Rozwijanie wyczucia płynności ruchu i ciężaru w przestrzeni.
  5. Adaptacja ruchów własnych do ruchów partnera lub grupy.

Metoda Dobrego Startu (MDS) Marty Bogdanowicz należy do metod wspomagania rozwoju psychomotorycznego, edukacji i terapii, angażujących uczenie się wielozmysłowe: wzrokowo – słuchowo – dotykowo – kinestetyczno – ruchowe oraz funkcje językowe i wykonawcze. Jej celem jest kształtowanie mowy, przygotowanie dzieci do nauki czytania i pisania, uczenie rysowania, poznawanie liter i cyfr.

Elementy Dziecięcej matematyki E. Gruszczyk – Kolczyńskiej i E. Zielińskiej Celem tej metody jest wspomaganie rozwoju umysłowego dzieci z uwzględnieniem w szczególności zdolności matematycznych. Dobre przygotowanie dzieci do podjęcia nauki w szkole.

Powstała ona w wyniku badań naukowych zmierzających do połączenia w jeden proces:

    • intensywnego wspomagania rozwoju inteligencji operacyjnej dzieci,
    • kształtowania odporności emocjonalnej potrzebnej dzieciom do pokonywania trudności,
    • rozwijania umiejętności matematycznych stosowanych w codziennym życiu i wymaganych potem w edukacji matematycznej.

Odimienna metoda nauki czytania Ireny Majchrzak należy do innowacyjnych projektów edukacyjnych, zatwierdzonych przez MENiS. Pozwala na wczesne kształcenie umiejętności czytania zarówno w aspekcie technicznym, jak i semantycznym. Kształcenie sztuki czytania z pełnym rozumieniem tekstu rozpoczyna się już z dziećmi trzyletnimi. Nauczyciel prowadząc zabawy i gry prowokuje dziecko do odkrywania na drodze samodzielnego rozumowania logiki alfabetycznego szyfru. Początkiem jest imię dziecka, które staje się słowem otwierającym świat pisma.

Metoda Kniessów – to rodzaj gimnastyki rytmicznej, twórczej, polegającej na nieustannym poszukiwaniu nowych form i rodzajów ruchu. To specyficzna metoda prowadzenia zajęć wychowania fizycznego z dziećmi. Bazuje na naturalnym, zrytmizowanym i ekspresyjnym ruchu.
Pozwala na rozwijanie poczucia rytmu, wrażliwości muzycznej, ekspresji twórczej, doskonalenie koordynacji wzrokowo – słuchowo – ruchowej, orientacji w schemacie własnego ciała; harmonijne rozwijanie prawej i lewej strony ciała, stwarzanie sytuacji do poznania przez dziecko swoich możliwości ruchowych; rozumienie swojej roli w zespole – wzajemna kontrola podczas odtwarzania ruchów nauczyciela.

Metoda opracowana przez Mariannę i Christophera Knillów obejmuje programy aktywności noszące tytuły: „Świadomość ciała”, „Kontakt i komunikacja”. Jest to próba wykorzystania osiągnięć psychologii rozwojowej do pracy z tymi wszystkimi, którzy niezależnie od wieku i przyczyny zaburzeń nie nawiązują kontaktu z najbliższym otoczeniem. Podstawową zaletą opisanej metody jest jej naturalność i prostota. Odwołuje się ona do znanych z dzieciństwa zabaw i form kontaktu z małymi dziećmi. Metodzie towarzyszy poparta wiedzą i praktyką wiara w to, że każde dziecko, nawet najbardziej pasywne, można zachęcić do przejawiania aktywności i inicjatywy. Zajęcia są wzbogacone specjalnie skomponowaną muzyką, która dodatkowo stymuluje i podwyższa uwagę. Dziecko czuje się zupełnie bezpiecznie i uczy się – rozpoznając dźwięk sygnaturki na początku aktywności, zna go i wie, co będzie robić. Na końcu aktywności sygnaturka oznajmia mu, że za podjęty „wysiłek” czeka je nagroda np. w postaci ulubionej zabawy.

Relaksacja
Pomaga w zachowaniu wewnętrznej równowagi, umiejętnie wykorzystuje wszelkie chwile spokoju i odprężenia. Umiejętnie prowadzony relaks to świadome działania na pograniczu ćwiczeń fizycznych i umysłowych, pozwalające na pełne poznanie własnego ciała i jego możliwości oraz uświadomienie sobie znaczenia swojej woli. Dzięki własnej aktywności dziecko w wieku od 2 do 6 lat stopniowo poznaje fizyczne możliwości swojego ciała, uczy się panowania nad nim oraz umiejętności opisania go. Zgodnie z wymaganiami otoczenia – zarówno w domu, jak i w przedszkolu – korzysta ze swych umiejętności.

Bajkoterapia – pomaga w przezwyciężeniu lęków związanych z różnymi sytuacjami. Wykorzystuje się odpowiednio dobrany tekst. Dzięki temu w psychice dziecka pojawia się pozytywne myślenie, dzieci zaczynają rozumieć swoje uczucia, ich przejawy, a także przyczyny. Bajki terapeutyczne pokazują jak trzeba sobie radzić i przedstawiają pewne wzorce postępowania. Sprawiają, że dzieci zaczynają rozumieć świat, w którym żyją i przestają czuć się samotnie.

Zabawy badawcze, doświadczania, obserwacje przyrodnicze. Naturalną metodą poznawczą stosowaną przez dzieci w wieku przedszkolnym jest aktywność badawcza, występuje ona w dwóch postaciach. Pierwsza to samodzielne odkrywanie. Dziecko ma tu pełną swobodę działania, samo wyznacza sobie tempo i czas pracy, ale jednocześnie jest to uczenie się drogą prób i błędów, w którym narażone jest ono na wiele trudności i porażek. Drugi sposób odbywa się pod kierunkiem nauczyciela. Nauczyciel zajmuje tu rolę inicjatora sytuacji, prowokuje do stawiania pytań, udostępnia stosowne metody i pomoce badawcze, ukierunkowuje go podczas badań i eksperymentowania.

Metoda Porannego Kręgu. Metoda ta obejmuje swym zasięgiem wszystkie zmysły: dotyk, wzrok, słuch, węch i smak. Głównym jej celem jest dostarczenie wychowankom określonej ilości bodźców, które pobudzają zmysły do działania, a co za tym idzie, stwarzają poczucie bezpieczeństwa, zaufania i radości. Fundamentem metody „Porannego Kręgu” jest otaczający nas świat przyrody, który jest źródłem podstawowych symboli: żywiołów, barw, zapachów, smaków, odgłosów, wrażeń dotykowych i termicznych, które przyporządkowane zostały określonej porze roku.
Podstawowymi formami pracy jest działalność:
• indywidualna
• zespołowa
• zbiorowa (praca z całą grupą).

Stosowane metody i formy pracy są nowoczesne i zapewniają wychowankom osiągnięcie sukcesów rozwojowych w atrakcyjny, twórczy i aktywny sposób.

Wykorzystujemy również:

Instrumentarium Carla Orffa głównym celem i zadaniem tej metody jest wyzwolenie u dzieci tendencji do samoekspresji i rozwijania inwencji twórczej. Zdaniem C. Orffa muzyka rodzi się z mowy, ruchu i gestu. Wykorzystane i przetworzone na język muzyczny powinno być to, co dziecku najbliższe: słowo, gest, ruch. Zaspokojenie potrzeby ruchu w formie dobranej przez samo dziecko, daje okazję do rozładowania napięć emocjonalnych, do ich odreagowania.

Elementy pedagogiki M. Montessori.

Według metody przedszkole ma przede wszystkim zapewnić dziecku poczucie bezpieczeństwa i sprawić, by przychodząc, czuło się pewnie. Dziecko w pierwszych latach swojego życia bardzo łatwo przyswaja wiedzę, a nie ma lepszego sposobu, by mu to ułatwić, niż poprzez zabawę. Przedszkolak ma czuć pełne zrozumienie dla swoich zdolności. Ich rozwój ma być swobodny i indywidualny. Wychowawca powinien wspierać dziecko w rozwijaniu własnych zainteresowań i nie zmuszać do przyswajania wiedzy.
Każdy przedszkolak uczy się w swoim tempie. Wśród dostępnych pomocy dydaktycznych są kolorowanki, czytanki, książeczki z zadaniami z liczbami – dziecko może po nie sięgnąć, kiedy ma ochotę. Według metody Montessori dzieli się dzieci na grupy zróżnicowane wiekowo. Jeśli tylko zapewniają to możliwości infrastrukturalne, tworzy się grupy łączone, złożone z maluchów pełnosprawnych i dzieci z niepełnosprawnością ruchową.

Logorytmika to jedna z metod stosowana w postępowaniu logopedycznym. Jest ona oparta na rytmie muzycznym i słownym tekście zestrajanych przez muzykę i łączonych z ruchami naszego ciała. Logorytmika jest formą połączenia rytmiki i terapii logopedycznej. Wykorzystuje możliwość oddziaływania na sferę słuchową, słuchowo-ruchową i ruchową.

Close Menu
×

Koszyk

Skip to content